जिगरी

आजही माझ्या डोळ्यासमोर आहे तो गोरा-गोमटा , घाऱ्या डोळ्याचा , लुकडेला मुलगा. कपडे साधेच असायचे, बहुतांशी इस्त्री नसायचीच, पण कपड्यावर कुठे थोडी सुद्धा अस्वच्छता असेल तर शपथ ! नीटनेटकेपणा हा तेव्हाही त्याचा स्थायीभाव होता, आजही आहे. एकदा त्याच्याबरोबर गिरीमला गेलो होतो, सायकलवर डबल सीट आणि नेमकी सायकल मध्येच कुठेतरी पंक्चर झाली आणि मग आम्ही दोघे आळीपाळीने सायकल ओढत कसेबसे गिरीमला पोचलो…

आयुष्य किती साधं आणि सरळ होतं. कदाचित म्हणूनच अधिक सुंदर होतं. मी, मन्या आणि संदीप, सगळ्यात समोर, एकाच बेंचवर बसायचो. कै. काकडेबाईंची तंबीच होती तशी. चुकून एखादे दिवशी समोर नाही दिसलो तर बाई ओरडायच्याच. कौतुकही करून घेतलं आणि खूपदा मारही खाल्ला बाईंचा , पण सारं एकत्रच. We were the three idiots of STV.

सोमा,रावसो, अज्जू, रवी ही त्यावेळची वर्गातली स्कॉलर गॅंग. त्यांच्याशी दोस्ती होतीच, पण आधी मन्याशी आणि मग कदाचित त्याच्यामुळेच संदिपशी दोस्ती झाली. कदाचित मन्या आणि सँडीभोवती, सोमासारखे हुशार मुलगा हे वलय नव्हते, त्यामुळे माझ्यासारख्या टवाळ मुलाला त्याच्याशी कनेक्ट होणे जास्त सोपे गेले असावे. नंतर तर एकदम जिवलग मैत्रीच झाली. सोमा, रावसो किश्या पम्या हे सुद्धा नंतर खूप घट्ट मित्र बनले. पण शाळेत ज्यांच्याशी खऱ्या अर्थाने प्रथम बंध जोडले गेले ते मन्या आणि संदीपच होते. त्यानंतर एका राखी पोर्णिमेला शोभाने राखी बांधली आणि कुटुंबात अजून एक भर पडली. शाळेच्या हॉस्टेलशी खऱ्या अर्थाने संबंध आला तो संदीपमुळे आणि मग सगळीच गॅंग मित्र झाली. आज इतक्या वर्षांनंतर पुन्हा शाळेतले सगळे मित्र सोबत आहेत, त्याला सहाय्यभूतही संदीपच आहे.

दहावीनंतर फाटाफूट झाली आणि त्यानंतर संदीप भेटला तो थेट पुण्यात धनकवडीत. एका कटींग सलूनमध्ये. And I was like, हा संदीप? How’s that possible? कारण आता माझ्यापुढे उभा असलेला माणूस कोणी वेगळाच होता. गोलमटोल, डोक्यावरच्या केसांनी फारकत घ्यायला सुरुवात केलेली. पोटाचा घेर वाढलेला. लहानपणीच्या केस चापून बसवलेल्या, तेलकट चेहऱ्याऐवजी एक देखणा चेहरा. चेहऱ्याकडे पाहताना डोळ्याकडे नजर गेली आणि लगेच ओळख पटली. ‘साल्या, बघतोयस काय नुसता? म्हणत त्याने कडकडून मिठी मारली आणि क्षणात मधली २०-२५ वर्षे गायब झाली. आता माझ्यासमोर तोच संदीप होता, रूप वेगळे होते पण तोच होता.

संदीप साधा, सरळ तेंव्हाही नव्हता. पण चालू सुद्धा कधीच नव्हता. माझा मित्र तेव्हाही अतिशय धोरणी, जिद्दी होता. स्पष्ट होता, आहे. पण महत्वाचे म्हणजे मन तेव्हाही मोठे होते आता ही आहे. अगदी त्याच्या पोटाच्या घेरापेक्षाही खूप मोठे 😀

आपल्याला काय करायचं आहे? हे त्याला पक्कं ठाऊक होतं. घरची परिस्थिती, सतत कष्ट करणारी आई कायम डोळ्यासमोर होती. त्यामुळे आपलं उद्दिष्ठ त्याने तेव्हाच पक्कं केलेलं होतं. आणि आज त्याने ते पूर्ण केलंय. He has reached his goal. He’s achieved what he had decided. But that’s not the beauty… आपले गोल्स आपल्यापैकी बहुतेकांनी अचिव्ह केलेले आहे.

पण संदिपचे वेगळेपण म्हणजे त्याने आपल्या बरोबर आपल्या सर्व मित्रांनाही कायम सोबत घेऊन वाटचाल केलेली आहे, करतोय. आजही आम्ही भेटलो की त्याच्या बोलण्यात ग्रुपसाठी विशेषतः ग्रुपमधल्या तुलनेने आर्थिक दृष्ट्या कमजोर मित्रांसाठी काय करता येइल कसे करता येईल याचेच विचार असतात. कुणाचाही वाढदिवस असो, एनिवर्सरी असो सर्वात पहिला फोन, पहिला मेसेज माझ्या या दोस्ताचाच असतो.

मेरा यार, यारोंका यार है ! आज त्याचा वाढदिवस आहे. देव करो आणि त्याला अपेक्षित ते सर्व प्राप्त होवो. सुख, समृद्धी समाधान आणि मित्र-मंडळी कायम त्याच्या आयुष्यात राहोत हीच सदिच्छा 😍😘

Many many happy returns of the day Sandy ! Love you dost. You are one of the biggest and precious boons in my life that I have received from god. Be there always my dear ! 🎂🍷🌹💐

तुझाच

विशल्या